Άνθρωπος ή καλαμάρι; Ελευθερία ή θάνατος;

( Μέρος 10^ο  - Τέλος )

10. Ευχαριστιακό επιμύθιο

Μετάβαση στο 9^ο μέρος

  Άφησα ένα κεφάλαιο του μύθου ασχολίαστο. Το φύλαξα εσκεμμένα για το τέλος, στο οποίο ταχύτατα βαδίζω. Την Αριάδνη και το μίτο της. Ο Θησέας στο λαβύρινθο κατάφερε να φονεύσει το μινώταυρο. Νίκησε το σύμβολο της απώλειας δια της ασκήσεως του δικαιώματος της ελευθερίας, όπως ανωτέρω σχολίασα. Παρ’ όλα ταύτα όμως, ακόμα θα περιπλανιόνταν στο δαιδαλώδες οικοδόμημα, αν δεν του πρόσφερε η Αριάδνη ερωτικά, το μίτο της. Το τέχνασμα δηλαδή δια του οποίου θα μπορούσε να εξέλθει εκ του λαβυρίνθου.

  Ο πρίγκιπας συνεπώς δεν είναι αυτόνομος, αυτοτελής και «αυτοδημιούργητος». Εντάχθηκε στο παγκόσμιο μυθολογικό στερέωμα χάρη στη δωρεά ενός ετέρου πλάσματος. Επιπρόσθετα η σωτηρία του προήλθε όχι από μια ηρωική παρουσία, αντάξια της σωματικής ρώμης και των άθλων του. Ούτε του προσφέρθηκε αξιωματικά και ανταποδοτικά για τη γενναία στάση, το θάρρος και την αυτοθυσία του. Το χάρισμα του δόθηκε αγαπητικά από μια γυναίκα. Ο έρωτας εν’ τέλει είναι ο σωτήρας του Θησέα. Η αγάπη ενός άλλου προσώπου. Η Αριάδνη θυσιάζει την ασφάλεια της βασιλικής πατρικής κληρονομιάς. Δρα ελεύθερα. Σπάει τα είδωλά της, νικά την απώλεια και τον συνακόλουθο οργισμένο φόβο. Είναι αναμφίβολα μια ερωτική, ηρωική μορφή. Είναι γνωστό βέβαια ότι πίσω από ένα μεγάλο άνδρα βρίσκεται μια μεγάλη γυναίκα. Αρέσκομαι όμως να το διατυπώνω διαφορετικά: πίσω από κάθε γυναίκα κρύβεται ένας άντρας ανάλογου ύψους.

  Οφείλει επομένως ο Θησέας να εκφράζει ένα αιώνιο υπαρξιακό ευχαριστώ. Ν’ αναφέρει τη ζωή του ευχαριστιακά σε κάποιον άλλο. Σ’ αυτόν στον οποίο χρωστά τα πάντα. Αφού πλέον είναι ελεύθερος απ’ όλα. Και πρέπει αυτό, για να έχει αξία, να το κάνει παλικαρίσια, αυθόρμητα, εθελούσια κι αγαπητικά.

  Έτσι μάλλον κι εγώ. Πρέπει κάποτε να πω ένα ευχαριστώ γι’ αυτά που έχω και γι’ αυτά που δεν έχω. Γι’ αυτά που ζω και γι’ αυτά που δε ζω. Γι’ αυτό που είμαι, γι’ αυτό που δεν είμαι και κυρίως γι’ αυτό που θα γίνω. Μήπως κι εσύ; Διάλεξε όποιον νομίζεις ότι τ’ αξίζει. Δε μου πέφτει λόγος. Πες όμως, επιτέλους βρε αδελφέ ένα καρδιακό ευχαριστώ σε κάποιον κι ας πάει στο καλό.

  Το δίλλημα όμως εξακολουθεί να υφίσταται. Το ερώτημα παραμένει. Η πρόσκληση είναι προσωπική. Η επιστολή συστημένη με το όνομα του παραλήπτη τονισμένο με bold χαρακτήρες. Πρέπει να δώσω μιαν απάντηση. Εγώ κι εσύ. Εξαίρεση ή κανόνας; Άνθρωπος ή καλαμάρι; Ελευθερία ή θάνατος;

Γ.Α.Φ.

12/4/2014