Άνθρωπος ή καλαμάρι; Ελευθερία ή θάνατος;

( Μέρος 5^ο )

5. Ο γόνος

Μετάβαση στο 4^ο μέρος

  Εδώ αρχίζει ο προβληματισμός και η ενδοσκόπηση. Ποιός ο σύνδεσμος της οικογένειας των κεφαλόποδων με τους οίκους των πολιτικών; Μήπως η σχέση αυτή απλώνεται και στην υπόλοιπη κοινωνία; Όταν για παράδειγμα ο απόγονος ενός πρωθυπουργού πρέπει σώνει και καλά να γίνει πρωθυπουργός, ενός δικηγόρου, δικηγόρος, ενός εμπόρου, έμπορος, του πανεπιστημιακού επίσης και, ώ συμφορά για τα αυτιά μας, ενός αοιδού, αοιδός; Άραγε το αναπόδραστο μέλλον του υιού κάποιου ποδοσφαιρικού αστέρα βρίσκεται στο πράσινο τερέν; Είναι μονόδρομος για τη θυγατέρα ενός ηθοποιού το σανίδι; Το πάλκο είναι το μόνο μέρος στο οποίο δύναται να υπάρξει το τέκνο του μουσικού; Είναι το χειρουργείο ο μοναδικός τόπος αυτοσυνειδησίας για το παιδί του ιατρού; Ο εγκέλαδος ερμηνεύεται αρτιότερα από μια οικογένεια πανεπιστημιακών σεισμολόγων; Τελικά το σύμπαν ολόκληρο συνωμοτεί ώστε ο γιος του νεκροθάφτη να γίνει επίσης κοράκι;

  Αναλογιζόμενος όμως ότι στα καλαμάρια διέκρινα ποσοτικές διαφορές μεγέθους, θα φαρδύνω λίγο τον ανθρώπινο καμβά για να μην αφήσω παραπονούμενο κανένα. Θα καλύψω τοιουτοτρόπως το προσφιλές προς εμέ φαινόμενο, των αίφνης αναδυομένων «αυτοδημιούργητων», εκ της κεκαλυμμένης ώσμωσης των εκλεκτών και περιβλέπτων επαγγελμάτων. Υφίσταται δηλαδή μια λίστα καθώς πρέπει, κοινωνικά αποδεκτών «βιοποριστικών» απασχολήσεων, εκ των οποίων, ο γόνος, οφείλει να επιλέξει, αναπόφευκτα να διαπρέψει και against all odds, θα έλεγε ο Phil Collins, μοιραία, να επιτύχει. Ποιος; Μα ο γόνος φυσικά! Όχι ο θεσπέσιος νοστιμότατος γόνος καλαμαριού, τον οποίο με τόσο μαεστρία τηγανίζουν στα ταβερνεία της όμορφης Πλαταριάς. Μα ο ανθρώπινος γόνος. Για τον οποίο βέβαια δε δύναμαι να εκφέρω γευστική άποψη. Ίσως ο Antony Hopkins να ήταν σε θέση να με διαφωτίσει, αλλά δεν είναι του παρόντος.

  Αυτή η επαγγελματική libro d’ oro λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Εξαγνίζει τον εμβαπτιζόμενο φέρελπι νέο ή τη νεανίδα, απ’ την πατρογονική κληρονομιά του οικογενειακού επωνύμου. Ο διάδοχος, ως αναδυόμενη αιθέρια Αφροδίτη, μεταμορφώνεται σε αυτογέννητη οντότητα και λαμβάνει ως έπαθλο κάλλους, μια θέση στην ολύμπια κατοικία των θεών, στα ρετιρέ δηλαδή του δημοσίου.  

  Θα μπορούσε για παράδειγμα η κόρη του υπουργού να γίνει τηλεπερσόνα, πανελίστρια, μοντέλα, ακόμα-ακόμα και δημοσιογράφος ή ηθοποιός ως και καθηγήτρια, αλλά μόνο του πανεπιστημίου. Ποτέ όμως αγρότισσα, δασκάλα ή εμποροϋπάλληλος. Αισχύνομαι μόνο και που το σκέφτομαι. Αιδώς! Τι αιρετικές σκέψεις είναι αυτές; Αν είναι ποτέ δυνατό.

  Ιδού λοιπόν η βασιλική οδός της επιτυχίας. Γόνοι αναδεικνυόμενοι ως αυτοδημιούργητοι και αυτόφωτοι αστέρες. Έτοιμοι να λάμψουν στα φωταγωγημένα στάδια της πολιτικής, του θεάματος, της τέχνης και εσχάτως της επιστήμης. Προσφέροντας απλόχερα το πηγαίο ταλέντο τους στους πτωχούς θεατές-σχολιαστές των αστραφτερών ζωών τους. Σε μας δηλαδή. Σε σένα και σε μένα.

Μετάβαση στο 6^ο μέρος